“Haar naam is Anna Wijns, beter bekend als “Louwke van ’t Licht”, zei hij. “Anna Wijns was samen met haar echtgenoot verantwoordelijk voor de vuurtoren van fort Fredrik-Hendrik”, ging de burgemeester verder. “Na eerst de wacht te hebben gehouden aan de kerk van Lillo-Kruisweg, staat ze hier, tot op heden, te wachten op de Polderzonen en -dochters die hun leven hebben verloren in deze verschrikkelijke oorlog. Laten we niet vergeten dat tijdens beide oorlogen niet enkel mannen, maar ook heel wat vrouwen zijn gesneuveld opdat anderen vrij zouden zijn. Vrouwen waren vaak als verzetslieden of smokkelaars actief. Denk maar aan Joanna Adriaenssens die op 31 oktober 1916, samen met drie andere tot hiertoe onbekende vrouwen, werd betrapt terwijl ze brieven uit het land naar Nederland smokkelden.
Vluchtelingen
Geeraerts verwees ook naar de vluchtelingen, die onze streek overspoelden vanaf 1 september 1914 en die zich een weg begonnen te banen door de Antwerpse Polder richting Nederland.
“Op 11 oktober 1914 trok rond 14 uur een Duitse eenheid Berendrecht binnen. Zowel in Lillo, Berendrecht als Zandvliet heerste al gauw een hongersnood, die gepaard ging met geldboetes en opvorderingen van vee, landbouwproducten en vervoersmiddelen door de bezetter. Mede door deze noodlottige toestand gingen de bewoners van onze streek smokkelen om rond te komen.” De burgemeester dook in de geschiedenis: “De vlucht en smokkel die de grens met het neutrale Nederland met zich mee bracht, was een doorn in het oog van de Duitse bezetters. Vanaf 1915 begonnen ze met een constructie die men later toepasselijk de “Dodendraad” zou noemen. Deze zorgde ervoor dat Zandvliet in twee werd gesplist, de wijk Den Hoek langs de ene kant van de draad, de rest van Zandvliet langs de andere kant. De draad alleen zou 9 slachtoffer eisen die afkomstig waren van Zandvliet.
De Polderdorpen verloren tussen 1914 en 1918 ook verschillende soldaten: Berendrecht: 5 van de 95, Zandvliet: 15-18 van de 126 (sommigen waren elders in hun geboortedorp geregistreerd). En Lillo: 7 van de 87. En dit zijn slechts de soldaten, het aantal burgers dat het einde van deze oorlog niet heeft mogen meemaken, ligt nog veel hoger.
Catalonië
De burgemeester bleef nog even stilstaan bij de zware straffen van het Spaanse Hooggerechtshof voor negen Catalaanse politici. “Politici horen thuis in parlementen en regeringen, niet achter tralies of in de gevangenis”. De straffen die het Spaanse Hooggerechtshof uitsprak, tarten elke verbeelding. “Democratisch verkozen politici en burgers worden veroordeeld en opgesloten voor het uitoefenen van hun politieke activiteiten, zei hij. “Het is onaanvaardbaar dat vandaag in Europa mensen worden opgesloten en veroordeeld voor hun politieke mening. Politieke conflicten kunnen enkel via dialoog en niet via rechtbanken of repressie worden opgelost. Europa moet de fundamentele rechten en vrijheden zoals het recht op vrije meningsuiting en democratie blijven verdedigen. Zeker in zijn eigen lidstaten.” De burgemeester kreeg om deze terechte opmerkingen veel applaus.
In de drie dorpen werden bloemenkransen aangedragen en neergelegd door drie soldaten onder wie een broer van schepen Rudi Sempels. Zij doen dat reeds voor de twintigste keer. Zij kregen lofbetuigingen van Geeraerts die ook de politie en de muzikanten betrok in zijn hulde. (sdl)
