Stamgasten drinken laatste pint in Café Vogelenkot

“Dit is een dorpsmonument dat spijtig genoeg letterlijk zal verdwijnen ”
Maandag 4 december is gestart met de afbraak van het vroegere legendarische café De Nachtegaal, beter bekend als “Het Vogelenkot”, aan de Hoevensebaan 6 in het centrum van Kapellen. Vooraf konden vroegere klanten er op zaterdag 2 december uitzonderlijk nog eens terecht om er hun allerlaatste drink te drinken in wat ooit de vaste stamkroeg was van vele Kapellenaren. “Iedereen, van dokter tot dokwerker, voelde zich hier thuis en maakten samen plezier”.
Vraag in Kapellen naar café Nachtegaal en haast niemand zal je kunnen helpen. Vraag naar café Vogelenkot en alle vingers zullen naar de Hoevensebaan wijzen. Al sinds eind de jaren twintig was op die plaats een café met de zusters Simonne en Irma als laatste uitbaters in opvolging van hun ouders. Stamgasten beweren zelfs dat beide zusters geboren zijn in het café. De bijnaam van het café is te danken aan de vader. Hij was jager en in het café stonden verschillende opgezette vogels. Tot groot vermaak van de klanten plaatste de zuster er later nog twee levende pagegaaien bij. Telkens de deur open ging riep de papegaai “schoon wijf, schoon benen”. In tegenstelling tot haar zuster is Irma nooit getrouwd. Beide zusters bouwden het café uit tot een begrip in Kapellen. In 1982 stopten ze en ging het café dicht. Simonne overleed in 1989 en Irma in 2012. Ondanks dat het café ondertussen al 35 jaar leeg staat straalt het gebouw nog altijd nostalgie uit van een vervlogen tijd.
Eigen liedje
De vriendinnen Adelene Elst (80) en Monique Smets (75) ontbraken niet op de drink. “Samen met mijn ouders ben ik hier, als 16-jarige, voor de eerste keer geweest en nadien veel plezante jaren meegemaakt. Als er iemand een stuk in zijn voeten had, kreeg hij van Irma een voetbadje. Uiteraard onder luid gelach van de andere klanten maar de daaropvolgende weken dronk het slachtoffer opvallend minder” zegt Adelene. Monique was 24 jaar toen ze kennis maakte met het café. “Hier heb  ik ondervonden wat een zogenaamd bruin café is. Dagen nadien rook mijn kledij nog naar de tabaksrook. Ik heb Simonne of Irma nooit een luid woord horen spreken tegen klanten of hier amok meegemaakt. Op de jukebox stond het liedje Vogels van Gerrit Dok. Dat groeide uit tot lijflied. Telkens het werd opgezet zong heel het café mee”. Willy Hertz en Sonja Spaepen leerden elkaar kennen in het café en zijn ondertussen al bijna 50 jaar getrouwd. “Wie in die tijd wilde uitgaan moest naar het Vogelenkot. We nodigden Simonne en Irma uit op ons huwelijksfeest maar ze bedankten. “Als we naar de trouw gaan van koppels die elkaar hier hebben leren kennen, hebben we onze handen vol” was haar uitleg.
Zwijgen is goud
Anita Claus (57) was destijds studente op het nabijgelegen Mater Salvatoris. “Het laatste lesuur spijbelden we geregeld om hier binnen te springen. Ik wist dat de zusters zouden zwijgen. Irma zij altijd “Ik ben geen gazet. Van mij zullen ze niets weten”. Voor mij was het Vogelenkot een monument. Na elke vergadering van de Chiro sprongen we hier binnen. Er was altijd wel iemand van de klanten waaraan je raad, of hulp, kon vragen”. Ludo Hendrickx koos geregeld voor het café als alternatief voor de wekelijkse zondagmis. “Bij ons thuis was, tegen mijn zin, de zondagmis een verplichting. In plaats daarvan kwam ik naar hier. Na de mis kwamen kerkgangers toch binnen en kon ik vragen wat er gezegd werd tijdens de preek. Iets wat ze later ongetwijfeld thuis ook zouden vragen”. De opbrengst van de afscheidsdrink schenkt de gemeente aan het Opvangcentrum voor Vogels en Wilde Dieren in Kapellen.