Op vrijdag 22 november organiseerde N-VA Stabroek een gespreksavond met Liesbeth Homans. Ze is Vlaams Parlementslid, voorzitter van het OCMW in Antwerpen, en Schepen van sociale zaken, wonen, diversiteit & inburgering, samenlevingsopbouw en loketten. Een topvrouw die spreekt met overtuiging, en met veel kennis van zaken.
Niet verwonderlijk dus dat in zaal Witven tientallen geïnteresseerden kwamen opdagen. Na een kort woordje over haar ervaringen met de pers, en over de gezondheidstoestand van Bart De Wever – voor wie ze een klankbord, maar volgens haar toch ook vooral een uitlaatklep is – stak ze al snel van wal over de uitdagingen voor 2014. De rode draad van de avond was het sociale karakter van de N-VA. Vanuit haar verschillende functies, en met treffende anekdotes, toonde Liesbeth aan dat de N-VA absoluut een sociale partij is, maar dan op een rechtvaardige manier.
Zo is de meerjarenbegroting in Antwerpen gebaseerd op uitgaven in plaats van op inkomsten. De burger voor de tekorten laten opdraaien, is geen optie. De personeelskosten voor 22.000 ambtenaren liggen gewoon te hoog. Tegen 2018 moet daarin gesnoeid worden, niet via naakte ontslagen, wél via natuurlijke afvloeiingen. Over de openingsuren van de loketten was ze heel duidelijk: de ambtenaren staan ten dienste van de burger, en niet andersom. De werkende Antwerpenaar heeft recht op een vlotte dienstverlening, zonder dat hij daarvoor verlof moet nemen.
Dat de N-VA sociaal is, blijkt ook uit de verhoging van de OCMW-middelen, met als doel de activering van de leefloners. 87% van die groep spreekt geen woord Nederlands en maakt daardoor bij voorbaat al geen enkele kans op de arbeidsmarkt. Door samen met de VDAB te investeren in cursussen en projecten zal er een betere doorstroming zijn naar de reguliere arbeidsmarkt. Want, zo stelt Liesbeth Homans, de grote paradox in Antwerpen is dat er nooit zoveel leefloners én vacatures geweest zijn! Logisch dus dat vraag en aanbod beter op elkaar moeten worden afgestemd. Op die manier zal ook de doelgroep van het OCMW gaandeweg verkleinen en kunnen de allerzwaksten – die het leefloon écht nodig hebben – beter beschermd worden. Ook op vlak van sociale huisvesting moet er opnieuw een evenwicht komen. Gepensioneerden en mensen met een inkomen moeten voorrang krijgen. De strijd tegen fraude wordt meer en meer opgedreven, onder andere via sociale media.
Bovendien wordt het armoedebeleidsplan toegespitst op de allerarmsten, wat nog maar eens het sociale karakter van N-VA bewijst. Er komen maatregelen in de sociale restaurants, onbetaalde schoolfacturen (en daaruit voortvloeiend spijbelgedrag) worden beter opgevolgd, en het Huis van het Kind boekt succes met haar sensibiliseringsacties om kinderen al vanaf 2,5 jaar naar school te sturen.
Na afloop van haar betoog was iedereen het erover eens dat Liesbeth geheel terecht de leading lady van de N-VA wordt genoemd. Naar eigen zeggen vindt ze het niet eens erg om te worden vergeleken met de iron lady, zolang ze maar aan de lange weg kan werken die nog voor haar ligt. Plichtsbewust, pragmatisch en ambitieus, dat wisten we al, maar de aanwezigen onthouden toch ook vooral dat Liesbeth een sympathieke vrouw is, ondanks dat ene foutje om Stabroek “den boerenbuiten” te noemen…
