Jan Huyghe krijgt de ziekenzalving (H. Oliesel) van pastoor Lode Carlier na de mis die opgedragen werd door pastoor Jef Van der Aa.
Tijdens een plechtige misviering werd zondag 27 december in Lillo de Ziekenzalving toegediend aan Jan Huyghe, voorzitter van het kerkbestuur. Die werd getroffen door een longziekte en krijgt geen kans op een transplantatie, omdat hij net boven de leeftijdsgrens van 65 jaar valt. Het sacrament werd hem aangereikt door twee priesters (Jef Van der Aa en Lode Carlier) die gewoonlijk de hoogmis op zondag opdragen.
Heel wat familieleden (echtgenote, kinderen en kleinkinderen) vrienden en andere kerkgangers waren present.
Op kerstavond 24 december was er in Lillo als naar gewoonte weer een kerstwake waarop ook Jan met familie en een vijftigtal kerkgangers aanwezig waren. ’s Anderdaags op kerstdag 25 december was er in dezelfde kerk een kerstviering. Voor het eerst in vele jaren was er op de plechtigheden geen orgelspel. Dat kwam omdat Jan nog wel op het stoeltje achter het klavier kon, maar er niet echt meer in slaagde de nodige kerst- en mismuziek te spelen.
Jan Huyghe, de vroegere directeur van de dienst Rechtszaken van de stad Antwerpen, komt al sinds zijn jeugd in Lillo. Hij mocht er van de pastoor oefenen op het kerkorgel. Hij leerde er later zijn vrouw Lieve kennen. Lieve was toen ook al een fan van het Scheldedorp, waar ze haar vakanties doorbracht. Zo bleven de twee naar het dorp komen, later ook met de twee dochters. Jan speelde jarenlang op het orgel in de kerk, waar de hoogmis door zijn toedoen bleef bestaan en waar hij steeds weer voor een “echte” pastoor zorgde. De jongste jaren zijn dat twee gepensioneerde priesters: Jef Van der Aa en Lode Carlier. De meeste kerkgangers komen vooral voor de unieke sfeer. En voor het spel van Jan, die aan het einde van de mis steevast een mooi applaus kreeg. Dit tot voor veertien dagen. Op kerstdag trachtte Jan nog eens de dienst te begeleiden met kerstmuziek, maar het lukte hem niet.
Jan sukkelt al lang met zijn longen. De jongste tijd was hij na de geringste inspanning heel moe. En hij moest met een zuurstofapparaatje rondlopen. Ten slotte moest hij in een rolstoel gaan zitten. Hij hoopte in 2014 nog op een longtransplantatie, maar in september kreeg hij te horen dat er, gezien het gebrek aan transplantatiemateriaal, geen mogelijkheid was om zelfs maar op de wachtlijst te komen. “De commissie die daarover oordeelt, acht het nuttiger om jonge mensen die nog een leven voor zich hebben, in aanmerking te laten komen”, zegt hij.
Het was schokkend nieuws voor de vaste kerkgangers. Maar ze troostten hem, zochten naar gepaste woorden, gaven hem twee, drie keer de hand voor een kerstwens en spraken over hoop en vriendschap. “Misschien vindt er nog een mirakel plaats”, zei Hermine, de echtgenote van Wim Thoen uit het Zeeuwse dorpje Bath. Kom, we gaan nog iets drinken, zei Jan Huyghe. Bleek dat alleen ’t Pleintje (speciaal op kerstdag) open was. Maar zijn rolstoel kon niet door de deur en hij was zelf te moe om op te staan.
Afgelopen zondag, na de ziekenzalving, kon het wel. Jan wilde het persé. En het hele gezelschap vulde café De Seeven Saeligheeden om als naar gewoonte een smakelijk pintje te drinken. Jan gaf het voorbeeld. Het deed hem deugd. (SDL)
