Woensdag 14 maart werd in Stabroek Walter Huybrechts begraven. Amper zestig jaar mocht de bekende Stabroekenaar van geboorte worden. De meeste mensen zullen zich hem herinneren als een begenadigd toneelacteur en zanger, of zoals Jef uit Lily en Marleen zou zeggen :”Een fantastische artiest, fantasist”
Mijn vroegste herinnering aan Walter was als klein manneke, kijkend in zaal Valentina te Stabroek naar Slisse en Cesar met mijn oom Stan Hendrickx als Slisse en Jan Van Dyk als Cesar. Het waren de jaren zeventig en Walter speelde als jonge gast de lispelende facteur. Toen dacht ik al dat ik later ook acteur wilde worden zoals die wittekop op dat scene die altijd maar zei : “Ssseg meneer ssslllissse” Thuis speelde we dat dan na.
En ik heb die kans gelukkig gekregen. Meer dan twintig jaar lang. En bijna altijd aan de zijde van Walter. Hij haalde mijn vrouw en mij naar zijn zelf opgerichte groep in Kapellen (De fusie op het Zilverenhoekje) waar hij toen woonde. Een schitterende tijd was dat. Later trokken we samen naar Stabroek. De verhuis van de Valentina naar de Rijksschool en later naar de nieuwe zaal in de Moorland. Alles hebben we samen meegemaakt. Honderden keren samen gerepeteerd, tientallen stukken samen op het podium, emmers pinten samen gepakt, duizend anekdotes meegemaakt en ontzettend veel gegierd en gelachen.
Toen Marleen en ik jaren later op vraag van Gwijde Devillé (nog zo een toneelpionier) transfereerden naar Blidscap in Zandvliet volgde een jaar later ook Walter naar het noorden van de Polder. Ondertussen was hij ook samen met zijn liefste Dani. Toen we immers een stuk speelden dat zich in een ziekenhuis afspeelde en we allebei met windels moesten ingepakt worden had ik mijn buurvrouw, een verpleegster, als Chinese vrijwilliger meegenomen. Walter en Dani werden verliefd en dus een prachtig koppel. Juist tien jaar geleden zijn ze getrouwd. Ik weet nog dat hij mij vroeg om zijn getuige te zijn. Een mooi moment was dat. Hij voegde er wel aan toe dat het niet bij de deur was, die trouw. In Ubersaxen, Oostenrijk alstublieft. Maar wij waren een vriendengroep en dus met zijn allen de auto’s in voor een onvergetelijk huwelijksweekend.
Weer speelden we jaren samen. De beste jaren van toneelgroep Blidscap waren dat. Heroïsche avonden zijn daar gepresteerd waar men nu nog over spreekt. Het trouwfeest “Ons Zusje trouwt” is meermaals moeten verlengd worden wegens onophoudend succes. En wie herinnert zich de Schipperstraat niet meer. Om nooit te vergeten. Tot ook daar het sprookje stopte en Walter een stapje hoger ging spelen in Antwerpen bij het theater aan de stroom. Ook in zijn nieuwe woonplaats Sint-Job was hij nog actief.
Walter zijn groot plezier was mensen doen lachen en een aangename avond bezorgen. Met een one-man show, een grappig toneelstuk of met een revue. Elk genre heeft hij gespeeld en zelfs geschreven. Samen met Jack Staal was hij de Rok en de Roll, met Frank Roef was hij dan weer linke Sjarel en vwose Swa. Prachtige liedjes werden uit hun brein gelukkig op CD gezet. Walter was niet alleen een groot acteur, hij was ook een begenadigd regisseur. Uiteraard een niet heel klein beetje eigenwijs (zoals de meeste grote artiesten) zodat het ook al wel eens botste tussen ons. Meestal had hij echter gelijk. Resultaat was wel steeds dat er iets op de planken werd gebracht dat gezien mocht worden.
En nu is dat allemaal gedaan. Amper zestig jaar, veel te jong. Overleden in zijn geliefd Oostenrijk maar twintig jaar te vroeg. Hij was volop aan het genieten. Het werk aan de dok hoefde zo niet direct meer en hij zat nog zo boordevol plannen.
Ik ga U missen makker,
Ludo Hendrickx
