Vrijdag 30 oktober is de laatste werkdag van Marc Swaegers in het Pito in Stabroek. Hij stond dag en nacht klaar voor de leerlingen en mag nu gaan genieten van een welverdiend pensioen. De inkomhal van de school was op donderdag 29 oktober, voor de gelegenheid versierd in geel, groen en rood, de kleuren van Senegal. Want daar ligt zijn hart. Nu was het eens omgekeerd. Ontelbare keren heeft Marc voor attenties, versieringen en verrassingen gezorgd bij allerlei gebeurtenissen.
Vertrouwensleerkracht
Marc Swaegers was vele jaren vertrouwensleerkracht in het Pito. Hij was altijd aanspreekbaar, had een luisterend oor en stond meermaals klaar voor herstelgesprekken. Hij was bezorgd om alles wat er gaande was in de school: dingen die verloren waren of verdwenen, problemen aan de bus of met de buren, hij hield ook een oogje in het zeil voor de goede orde van zaken op het Picoloplein enz…, te veel om op te noemen.
Maar niet alleen de leerlingen konden op hem rekenen. Veel leerkrachten respecteren hem omdat hij niet enkel de leerlingen maar ook hen zo goed bijstond wanneer ze zorgen hadden in de klas. Het welzijn van de leerlingen en zijn collega’s stond bij hem altijd op de eerste plaats.
Ook tijdens de lockdown vorig schooljaar nam hij contact op met onze kwetsbare jongeren via mail. “Waar wij als leerkracht soms geen antwoord kregen, lukte het hem wel vaak om contact te leggen met de leerling in kwestie. Ook zij weten dat hij er voor hen was. Hij kende bijna elke leerling bij naam, liep constant rond en was erg aanspreekbaar. Zonder dat het opviel, had hij iedere leerling snel even gezien of met een zorgjongere een praatje gemaakt.”, aldus een collega.
Dhr. Swaegers, die zelf liever achter de schijnwerpers stond, was de drijvende kracht achter de activiteiten van Rodeneuzendag, Dag van de Leerkracht/Saved by the Bell, de minuut stilte voor Julie Van Espen, de Kunstminnende Heren (project waarbij onze lassers iets artistieks maakten voor een samenwerking met een theatervoorstelling in de Bourla, waar de kunstwerkjes toen getoond werden), en nog zo veel meer… Voor het project van ‘Jongeren voor Jongeren’ kreeg hij in 2005 de erkenning van Ridder in de Orde van Leopold II. Enkele leerlingen zijn nog met hem naar Senegal afgezakt om de handen uit de mouwen te steken. “Mijn hart ligt in Senegal, zodra het kan vertrek ik naar Afrika om er les te gaan geven”, vertelt Marc.
Wij vernamen nog dat kunst voor hem een passie is en dat hij zich misschien wil toeleggen op portrettekenen. Hopelijk gaat hij daar nu tijd voor vinden. We wensen hem een deugddoend pensioen.
