PUTTE – Nicolas Henrivaux (38) begon nog maar drie jaar geleden met handbiken en heeft nu al enkele mooie overwinningen op zijn naam staan. Tien jaar geleden raakte Nicolas deels verlamd, maar dat hield hem niet tegen om sportieve uitdagingen aan te gaan. Dit jaar maakte hij ook met succes zijn debuut in wereldbekerwedstrijden.
Tien jaar geleden sloeg het noodlot toe voor Nicolas. Hij werd met zijn motor omvergereden door een auto, met zware gevolgen. “Ik moest gereanimeerd worden en ben een tijdlang in coma beland”, vertelt Nicolas. “Uiteindelijk bleek ik aan mijn rechterkant onderaan verlamd te zijn en moest ik na mijn coma een lange revalidatie ondergaan.”
Tijdens zijn revalidatie ontdekte hij voor het eerst de handbike. Maar het duurde tot drie jaar geleden vooraleer hij er zijn sport van maakte. “Iemand die ik kende, die ook een handicap heeft, had me overtuigd om eens een wedstrijd mee te doen. Ik had één doel en dat was niet als laatste eindigen. Dat is net gelukt, want er zijn er twee achter mij geëindigd. Al ben ik wel veel gedubbeld door anderen, maar ik had ook geen professionele handbike.”
Nicolas had de microbe onmiddellijk te pakken, schafte een professionele handbike aan en ging meermaals per week trainen. In 2023 draaide hij voor het eerst een volledig seizoen mee. “En ik had al onmiddellijk vooruitgang geboekt. Diegenen die mij destijds dubbelden, eindigden nu achter mij. Ze waren zelf onder de indruk van mijn prestaties, dus ik kreeg wel het gevoel dat hier meer in zat.”
Sinds vorig jaar heeft hij ook een coach aan zijn zijde staan. En dat levert op. “Ik heb intussen twee jaar op rij het Open Vlaams Kampioenschap in mijn reeks gewonnen en heb nog wat mooie overwinningen behaald.”
Maar nog belangrijker dan zijn overwinningen was zijn kwalificatie voor de wereldbeker dit jaar. “We moesten ons in Zolder kwalificeren en dat is me dit jaar gelukt. Dat is een veel grotere en zwaardere wedstrijd dan ik gewend was en de concurrentie is sterker. Ik werd 22e op de tijdrit en 24e op de wegrit. Ik was enorm blij, daar kon ik enkel van dromen.” Al was er ook één nadeel: “De top 21 mocht dit jaar naar het WK in Ronse, dus ik was er net niet bij, helaas.”
En nu droomt hij ook van meer. “Ik wil blijven vechten voor die wereldbekerwedstrijden en volgend jaar ook de wereldbeker in Italië rijden. Ook de marathon in Berlijn is een doel. En na twee zilveren medailles zou ik ook graag eens Belgisch kampioen worden op de tijdrit en in de wegrit.”
Om die doelen te behalen, moet hij veel trainen. En dat is soms het probleem in ons land. “Ik probeer zoveel mogelijk buiten te trainen, maar het is heel frustrerend dat autobestuurders geen rekening met handbikers houden. Ze zeggen dat we op het fietspad moeten rijden, maar daar zijn onze fietsen te breed voor. Wij moeten op de weg rijden. Dus daarom wil ik ook duidelijk maken dat het voor ieders veiligheid beter is dat we niet op het fietspad rijden.”
Joppe De Hert
