Steven Hendrickx en Zjuul Krapuul
STABROEK – Op zondag 8 juni stelde Zjuul Krapuul zijn nieuwe cd “Dagdroeme” voor in café De Klok in Stabroek. De cd omvat twintig liedjes in ’t Antwerps over ’t leven zoals het echt is.
Er zijn artiesten die graag op een podium staan. En dan heb je Zjuul: iemand die niet speelt om gezien te worden, maar omdat hij iets te vertellen heeft. Rechtuit, in zijn moedertaal, sappig Antwerps, en zonder franjes.
Zoals bij zijn vorige platen trok Zjuul ook voor Dagdroeme opnieuw naar Steven Hendrickx, zijn vaste kompaan achter de knoppen. Geen grote studio’s, geen digitale trucjes of opgepoetste effecten, maar gewoon muziek zoals ze bedoeld is: eerlijk, handgemaakt en recht uit het hart.
De opnames gebeurden in het voorjaar van 2025, in Stevens eigen homestudio. Daar bouwden ze met z’n tweeën het hele album op van nul: alle instrumenten, van elektrische en akoestische gitaren tot banjo, mandoline, bouzouki en dulcimer, speelden ze zelf in, net als de lead- en koorzang. Steven nam bovendien de volledige opname, techniek en mastering voor zijn rekening, wat resulteerde in een warme, ambachtelijke en eigenzinnige klank die perfect past bij Zjuuls stijl: doorleefd, karaktervol en zonder franjes.
Voor twee nummers werd het duo even een trio: Simone Martens zorgt voor een heerlijke vocale bijdrage op het uitbundige Pak Me Dan Asje Kan, en Ben Pittoors (BBB) blaast de mondharmonica met gevoel op het weemoedige Den Allerlesten Trein. Geen grote gastenlijst, maar wel precies wat het lied vraagt. Kleine accenten, grote impact.
Wat staat er op de plaat?
Er zijn intieme liedjes over ouder worden, over het leven dat wat trager draait, over afscheid nemen van mensen of stukken van jezelf. Zjuul kijkt dat recht in de ogen, maar doet dat nooit zwaar of larmoyant. Hij vindt zelfs daar nog plaats voor een glimlach, een woordspeling, of een verrassend beeld dat blijft plakken. Daarnaast zijn er ook maatschappelijke prikken. Zjuul trekt van leer tegen de vervlakking van heldendom, de opgeblazen ego’s van sociale media, het dopingcircus in de sport en het politiek gekonkel. Hij doet dat niet met een opgeheven vingertje, maar met rake taal, soms vilein, maar altijd met een hart erachter. En dan zijn er natuurlijk de komische en licht absurde parels: liedjes over mensen met rare gewoontes, over feestjes die uit de hand lopen, over hanen met grootheidswaanzin. Nuchtere zottigheid dus, maar met een scherp oog voor hoe mensen in mekaar zitten.
Ten slotte brengt hij ook een ode aan de muziek zelf: aan het spelen, proberen, falen, doorgaan. Aan de muze die soms maandenlang wegblijft. Aan het blijven schrijven, ook als niemand luistert. Zjuul is een vakman, een bezetene van het woord én van het akkoord, en dat voel je in elke strofe.
Dagdroeme is geen conceptplaat of marketingproduct. Het is een leven in twintig nummers, netjes verdeeld over vier kwartelekens, en met veel zorg in mekaar gestoken.
Wij mogen van Zjuul 5 cd’s wegschenken aan onze lezers. Stuur voor 25 juni een mailtje naar redactie@polderke.com en misschien ben jij wel een van de winnaars!
