Wie in Stabroek de ganzenrijders wou treffen, moest café De Zwaan binnengaan. Al 53 jaar diende deze volksherberg als stamlokaal van de rood-gele garde. Vanaf dit jaar trekken de folkloristen de deur aan de Dorpsstraat 40 achter zich dicht en trekken naar de overkant om vanuit café de Klok voortaan adres te houden.
Legendarische vergaderingen zijn er gehouden in de achterzaal van de Zwaan, terwijl den Tuur het bier niet aangesleept kreeg. Een onoverzienbare hoop worstenbroden en appelbollen zijn er verorberd en de spanning was meermaals te snijden wanneer er nummers moesten worden getrokken of bestuursleden moesten worden verkozen. Wijlen Bob Wezenbeek brulde vanop de dorpel van het café zijn premie bij elkaar terwijl het gebouw zelf, als centrale anker in de afgesloten Stabroekse Dorpsstraat, op carnavalszondag getuige was van meerdere heroïsche ganzenrijdersspektakels.
Wie er als dorstige binnenkwam en naar rechts opkeek, zag de oude, door sigarettenteer aangetaste collage van koningen en keizers die de Stabroekse vereniging door de jaren heen bij elkaar trok. Als kind was ik al gefascineerd door die koninklijke foto’s te paard, dikwijls met de pas veroverde ganzenkop nog in de hand. Vanop een barkruk, met een limonade in de hand, droomde ik daar op een dag tussen te hangen. Het is me tweemaal gelukt. Op één foto sta ik gekroond als koning van 1999 omringd door gouverneur Paulus, ouders en schoonouders te blinken. Wat een dag, wat een tijd.
Waardin Diane, die nu al enkele jaren zonder manlief Tuur pintjes tapt, ziet op tegen de rompslomp die de hoogdag van de vereniging alle jaren met zich meebrengt en daarop besloot de Stabroekse maatschappij andere togen op te zoeken. Weer een traditie die verdwijnt.
Hoe alles geregeld moet worden zal nog moeten blijken, maar Paul en Sebastiaan zullen op 15 februari de ganzenrijdersgroep in spiegelbeeld zien voorbijtrekken.
Peter Hendrickx
