Flo de geredde hond!

Flo

 
 
 
 
Je zal je waarschijnlijk wel afvragen wat een hond te schrijven heeft. Wel, om het eenvoudig te houden: ik heb een verhaal te vertellen. Ik ben ongeveer vier jaar oud, ik hou het zelf niet bij want een hond kan niet rekenen. En het maakt mij eigenlijk ook niet uit hoe oud, of jong ik ben. Ik ben er gewoon. Ik kom uit een streek dat jullie het ‘Oostblok’ noemen, meer bepaald uit Roemenië. Ik ben geboren op straat na een korte ontmoeting van wat ze denken een Mechelse herder en nog iets anders te zijn.  Ik had het daar prima op straat, want ik doe eigenlijk heel graag mijn eigen zin. Ik ben opgegroeid in een roedel van honden, waar ik mijn plaats kende. En die plaats wordt bepaald door je persoonlijkheid en karakter.
Ik ben een lieve, zorgzame en timide hond van het vrouwelijke geslacht. Dit maakt dat ik waarschijnlijk onderaan de roedel stond, en dat ik als laatste mocht eten. Het gekke is, dat ik daar heel sterk door geworden ben. Je moet weten dat de dominantste hond het eerste eten krijgt, en daardoor een verwende status verwerft.  Ik ben sterk geworden omdat ik op sommige momenten vermoedelijk vijf dagen aan één stuk  niets te eten heb gehad. Uiteindelijk kon ik overleven. En accepteerde ik mijn plaats in de roedel, het was nu eenmaal zo. Geloof me, elk klein stukje voedsel klonk als een hemelse openbaring in mijn rosse hangoren.  Voor de rest was het leven zalig. Het zonnetje scheen, en ik lag er zalig in te slapen. Alleen als het regende was het minder leuk, er was geen plaats waar ik kon schuilen. Meer dan een boom of wat struikgewas was er niet als bescherming. Maar ik was tevreden met wat ik had. Tot de dag dat ik gevangen werd door mensen met kwade en slechte bedoelingen.  Ik begrijp het nog steeds niet. Wat ken ik nu van de abstractie van geld? Met een lange stok waar een strop op stond werd ik gevangen en meegenomen naar het asiel. De strop klemde zich zo hard vast rond mijn nek, dat ik bijna gewurgd werd. Aangekomen bij het asiel, werd ik in een klein hok gegooid van amper één vierkante meter. Ik kon nog niet eens mijn poten deftig uitstrekken. Ik besloot dan maar om te slapen, meer kon ik niet doen. Maar dat was heel moeilijk. Ik schrok wakker van het onophoudelijke gejank van een andere hond die dood geklopt werd. Het geschreeuw ging door merg en been en bleef maar voortduren. Tot het uiteindelijk doodstil werd. Dat was het moment dat mijn staart tussen mijn achterpoten kroop en ik echte doodsangst leerde kennen.
Enkele tijd nadien,  ik weet niet hoe lang want een hond kent geen dagen of uren, werd het slot van mijn kooi geopend. Het enige wat door mijn kop raasde was dat mijn laatste moment aangebroken was.  Er was een dame die me een halsband omdeed, en me bevend uit de metalen kooi met tralies nam. Ik was nog nooit zo bang geweest, en hoorde het geschreeuw van de doodgeklopte hond nog altijd door mijn ziel razen. De dame nam me mee buiten het asiel, samen met nog andere honden. Ik zag hoe angstig  ook zij waren. Met een doffe klap sloeg het kofferdeksel dicht, we keken alle acht elkaar aan toen de bestelwagen van het asiel weg reed. Was dit ‘the road to heaven’? We zijn nu vier maanden verder en ik woon in Stabroek bij een heel leuk gezin. Ik haal opgelucht adem, en vlei mijn kop neer. Na een heel leven vechten om te overleven, mag ik nu mezelf zijn. Ook al ben ik verre van perfect, ze nemen mij zoals ik ben. Ik ben nu in revalidatie, omdat mijn linkerpoot misvormd is. Het is dus heel belangrijk dat ik veel wandel, omdat dan de gewrichten en spieren boven die misvorming steviger worden, zodat mijn poot minder belast wordt.  Ik merk trouwens aan de lichaamstaal van mijn vrouwtje, dat het heel belangrijk is dat mijn baasje veel wandelt met mij. Ik denk niet dat zij wil dat mijn baasje er uit ziet als een veel te dikke Golden Retriever die scheel kijkt. Waarmee ik maar wil zeggen dat we elkaar gevonden hebben, mijn baasje en ik.
Wil je meer weten hoe je een hond kan redden? Surf dan naar  Ann-Sophie Castelein op facebook.

DEEL DIT ARTIKEL

Facebook
Twitter
LinkedIn

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *