Moeders en kinderen van krijgsgevangenen.
Eens dat 15 augustus nadert komen de herinneringen aan de moederkensdagen van vroeger vanzelf weer naar boven. In de parochie van mijn jeugd werd dat wel heel bijzonder gevierd, met een moederkenslof waarbij Maria, maar ook alle aanwezige moeders in de bloemetjes werden gezet. Na deze kerkdienst trok zowat iedereen naar het kermisplein voor een moederfeest met in de luidsprekers La Esterella met “Schoon zijn ze allen de moeders ter wereld”…. Misschien wat melig, maar voor mij onvergetelijk.Mijn moeder is er al even niet meer. Zij is geboren in 1914, bij het begin van de Eerste Wereldoorlog. Over de jaren daarna weet ik niet zoveel, tot zij is getrouwd in 1938 met een kersverse echtgenoot die om de haverklap werd gemobiliseerd tot en met aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. En zij na krijgsgevangenschap van meer dan een jaar een gebroken en getraumatiseerde echtgenoot terugkreeg. Mager en doodziek door TBC. Het woord “oorlogstrauma” moest nog uitgevonden worden.In 1943 heeft mijn moeder mij op de wereld gezet. Naar het schijnt terwijl het luchtafweergeschut in de buurt stond te ratelen. Het was niet lang na het rampzalige bombardement op Mortsel. En in 1944 moest zij met mij ons huis verlaten wegens de gevechten bij de bevrijding. Wij hebben dan geslapen op een stapelbed in de kelders van het Atheneum aan de “Geuzenhofkes”. En vervolgens kwamen de “vliegende bommen” . Toen zijn wij gevlucht naar Middelkerke. Niet zo lang na de oorlog nam mijn moeder mij mee voor een verblijf in hotel Excelsior in Koksijde. Een vakantie voor vrouwen van krijgsgevangenen met hun kinderen. Ik weet nog dat mijn moeder daar aan tafel in snikken uitbarstte. Een Pieta voor haar tijd.Dit verhaal is de geschiedenis van zovelen toen. Voor die tijd niets bijzonders, maar ik kan het niet beter weergeven dan door mijn eigen getuigenis. Een verhaal uit de talloze.En dan is er nu na 75 jaar een nieuwe oorlog, tegen een onzichtbare vijand, met even onzichtbare slachtoffers, die al te dikwijls in eenzaamheid zijn gestorven in ziekenhuizen. Met moeders die nu zo dikwijls werkende moeders zijn, en plots thuiswerkende moeders met een job en een kroost die extra aandacht vraagt tijdens de lockdown. Met onzekerheid over werk en inkomen en onzekerheid over het onderwijs van de kinderen. Met grootmoeders die hun kinderen en vooral hun kleinkinderen zo missen. Met al die moederlijke knuffels die nu ineens niet altijd meer kunnen. Maar moeders blijven altijd vooral moeders, die uitstijgen boven de problemen van hun tijd. Door hun zorg en liefde en geboden geborgenheid wordt alles weer goed.
Proficiat moeders. Ik wens jullie sterkte en optimisme, ook nu. En weet dat jullie erg worden gewaardeerd.
Leo Wens
