Mozart in Berendrechtse kerk

Op zaterdag 20 januari genoot een volle kerk in Berendrecht van het Mozart Clarinet Concerto. Januari is de maand van de klassieke nieuwjaarsconcerten. Deze Weense trend wordt door Vrijetijdscentrum De Schelde maar al te graag opgevolgd. Het Clarinet Concerto is één van Mozarts laatste werken en van een adembenemende schoonheid. Het avondprogramma werd aangevuld met het Concerto voor Fluit van Mozarts Antwerpse tijdgenoot: A. Vanderhagen en met de beklijvende aria ” Die Hoffnung dient Zum Stabe”. De kerk van Berendrecht is tegelijkertijd het fotosalon ‘Possible Beginnings’, dat in samenwerking met het Centrum voor Beeldexpressie werd opgesteld. (sdl)
 

DEEL DIT ARTIKEL

Facebook
Twitter
LinkedIn

Eén reactie

  1. Ik herinner mij de Berendrechtse kerk als een koude ontmoetingsplaats voor begrafenissen waar je na een uurtje kerkgang het gevecht voelde tussen je billen en de harde kerkstoelen. Daar was vanavond niets van te merken tijdens “Vlad Weverbergh & Mozarts Clarinet Concerto”.
    Op het wandelpad naar de zijingang van de kerk werd ik meteen verwarmd door de dansende vlammen uit de vuurkorven. Binnen in de kerk werd ik aangenaam verrast door eenzelfde warmte. De geringe afstand tussen de kerkstoelen en het podium gaf een intieme, huiselijke sfeer. In een uur tijd werd ik meegenomen in sfeer van aantrekken en afstoten, van dwarrelen en rennen, van hard en zacht.
    Jan Van den Borre voerde met zijn traverso een mooie dialoog met strijkers en andere blazers. Deze 18e eeuwse voorloper van de dwarsfluit mengde zich als een dartelend hert tussen de andere muzieknoten en onder het publiek. Bij wijlen werd de spanning zo opgebouwd dat één van de violisten ook letterlijk even opstond en terug op haar stoel zakte om haar muziek kracht bij te zetten. Wat ik zag waren topartiesten, volledig één geworden met hun instrument. Wat ik hoorde waren muzieknoten die me op de ene moment deden denken aan een klein verdwaald konijntje in een donker bos en dan weer aan een kleurrijke groep tropische vogels heerlijk meefladderend in de wind.
    Vlad Weverbergh die voor vanavond een duobaan had, flanerend tussen dirigent en zijn bassetklarinet ging samen met zijn muzikanten in duel met de mooie sopraan Charlotte Wajnberg. Ze verscheen als een opgeleukte versie van Sneeuwwitje in haar rode satijnen jurk met framboosroze ondertoon. En net zoals haar Disney variant bereikte ze met haar hoge stem alle dieren die in het concert al waren gepasseerd, het dartelend hert, de zwermende vogels, het verlegen konijntje achter de grootste boom in het bos. Ik werd meegenomen in een wervelend feest en samen met mij de andere kerkgangers, die voor één uurtje ook eens konden vergeten hoe hard de kerkstoelen werkelijk zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *