Eén nipt gemist punt, bezegelde het lot van de Antwerpse kampioen op de nationale ontmoeting. Het zag er nochtans goed uit voor Bart Van Reeth, die in alle voorronden en pré-kampioenschappen brandhout had gemaakt van de tegenstand. Met slechts één verlieswedstrijd, makkelijke winst tegen Limburger Odon Kiekepoos en duur bevochten zeges tegen de Waalse tegenstrevers, Jean Blum en Kevin Verhagen, zou de laatste partij tegen Dirk Temmerman, in dienst van Sint-Martinus Aalst, beslissen over goud of zilver. In een erg hoogstaande partij, de waarschijnlijk spectaculairste ooit gespeeld in een driebandfinale naar 18 punten, hielden beide spelers gelijke tred. Bij een 17-17 stand, na 33 innings leek Van Reeth het laken naar zich toe te zullen trekken. De finale die in de thuisclub van de Antwerpenaar, in Kapellen werd gespeeld, eindigde echter in mineur, toen publiek en scheidsrechters met van verbazing geopende monden, de beslissende bal van Bart Van Reeth, onbegrijpelijk, op nog geen millimeter afstand, zagen naast rollen. Dat gaf Temmerman de gelegenheid de partij te beslechten en het goud weg te kapen voor de neus van de onfortuinlijke Kapelse-speler. Bart Van Reeth mag zich als vice-kampioen alleszins op de borst kloppen. Hij behaalde niet alleen het hoogste speelgemiddelde van de hele finale, maar tekende ook nog voor de hoogste puntenreeks van zes caramboles. Nooit eerder stond een speler van BC Kapelse zo dicht bij de nationale titel, en nooit eerder moest een speler het op zulke ongelukkige wijze afleggen. Van Reeth zelf bleef er rustig bij en beaamde dat hij zichzelf niets te verwijten had, iets waar de toeschouwers en de organisatoren het unaniem over eens waren.
