Door reorganisatie van de wereldbekerwedstrijden werd Louis Van den Buys en zijn ganse organisatieteam gedwongen te zoeken naar een nieuwe formule. Samen met VT4 en de gemeente Kalmthout werd er een veldrit tweedaagse ingericht, zaterdag 1 oktober lag de focus op de bedrijven die gevestigd zijn op Industrieterrein Bosduin met een eigen veldrit voor personeel dat tewerkgesteld is op vermeld industrieterrein, ook een scholencross en initiatie stonden op het zaterdagprogramma. De rit waar allicht vele Kalmthoutenaren naar uitkeken was de het eerste Kampioenschap van Kalmthout.
Zondag was er dan de eigenlijke start van het veldritseizoen en meteen de eerste confrontatie met alle toppers uit het veldrijden, enkel de aan de knie geblesseerde Stybar liet verstek. Ondanks de zomerse temperaturen, die nog niet het echte veldrit-gevoel oproepen, was de opkomst meer dan redelijk. Mooie en vooral snelle wedstrijden zorgden zeker bij de Elite-renners voor een wedstrijd met namen in de kopgroep die niet iedereen had verwacht. Hierna leest u meer over het de wedstrijden zelf.
Wedstrijdverslagen
Wat een verschil met de twee vorige jaren. Toen keken de organisatoren van de Grote Kalmthoute Industrieprijs Bosduin al van bij hun ontbijt sip naar de weersomstandigheden. Het sneeuwde onafgebroken en zorgde ervoor dat heel wat veldritliefhebbers liever in hun luie zetel naar de cross keken dan zich de laarzen aan te trekken om de sneeuw en de koude te trotseren op “Den Bosduin”. Nu Wielerclub Bosduin hun wedstrijd, noodgedwongen enkele maanden vroeger moesten organiseren, had wel niemand gedacht dat de weersomstandigheden zo schitterend zouden geweest zijn. Het was in de schaduw van het bos in de prachtige omloop van deze 21ste editie echt zalig om te genieten van de spannende wedstrijden.
Bij de juniores liet Mathieu van der Poel zien dat hij de overgang van de nieuwelingen naar de juniores zeer goed verteerd heeft. In de wedstrijd was hij meteen mee met het kopgroepje van vier dat duidelijk de betere renners waren. In de finale nam Mathieu de leiding strak in handen en liet niemand meer het tempo bepalen. Hij draaide als eerste de laatste rechte lijn op en won zoals hij het wilde.
Bij de beloften zagen we een Nederlands onderonsje nadat Wietse Bosmans door twee valpartijen was uitgeschakeld. Wereldkampioen Lars van der Haar nam een snelle start. Zijn landgenoot Eising volgde in zijn spoor en na enige tijd konden ook Wietse Bosmans en David van der Poel zich in een kopgroep plaatsen. Van der Haar voelde aan dat de groep te groot werd en duwde onafgebroken het tempo de hoogte in. Zijn belagers moesten alle zeilen bij zetten om het tempo te volgen. Daardoor moesten ze soms risico’s nemen en dat werd fataal voor Wietse Bosmans die wel een sterke indruk liet maar door tweemaal kort achter elkaar tegen de bosgrond te gaan, moest hij met materiaalpech de wedstrijd verlaten. Een eerste ontgoocheling voor de talrijke Kalmthoutse supporters. Ondertussen liet Van der Haar zijn vakkennis duidelijk zien en won hij vrij afgescheiden zijn derde zege van het seizoen.
Bij de vrouwen waren maar twee dames die de wedstrijd domineerden. De sterk gestarte Sanne Van Paasen en Daphny van den Brand. Zij werden ook de eerste twee in de wedstrijd.
Bij de profs was alle hoop gesteld op Kevin Pauwels. Hij en Sven Nijs lieten de eerste twee wedstrijden van het seizoen zien dat ze met hun conditie al een stukje verder stonden dan de concurrentie. Toch liep het heel anders. Net terug uit Amerika, waar hij drie wedstrijden won, nam Bart Wellens een snelle start. Iets wat Kevin Pauwels net niet deed. Hij bengelde rond de veertiende positie en had alle moeite van de wereld om aansluiting te krijgen met de kopgroep. Het tempo dat Wellens en later ook Meeusen en de Fransman Mourey oplegden was net als het weer verschoeiend. Men liet Nijs en vooral Pauwels niet zo graag vooraan komen, dat was duidelijk. Kevin had ook een halve koers nodig om zich vooraan te mengen met de situatie. Van dan af was het een pokerspel. We kregen een grote kopgroep waarin iedereen wel een kans maakte om te winnen. Niels Albert zat lange tijd wat verscholen in de wielen. Hij had zijn krachten goed opgespaard. Op drie ronden van het einde greep hij zijn kans. “Er zaten al enkele renners in mijn wiel die ik normaal altijd aan kan. Nijs en Pauwels zaten toen even niet in de buurt en daarom greep ik mijn kans. Ik kreeg een kleine voorsprong en wie mijn kent, weet dat ik die nooit zomaar afgeef. Wellens en Nijs zag ik in de achtervolging maar gaf toen nog een trapje bij” zette Niels zijn zege uiteen. Bij het ingaan van de laatste ronde had Niels al vijftien seconden voorsprong op Wellens die alleen op zoek ging naar de Belgische kampioen. Hij strandde op tien seconden, nadat hij Nijs uit de wielen had gereden. Wellens moest vrede nemen met de tweede plaats waar hij ook gelukkig mee was. Na de terugreis van Amerika had hij wel enkele dagen last gehad van de jetlag. Iedereen hoopte nog op een podiumplaats voor Kevin Pauwels, maar die kwam er niet. De Kalmthoutenaar had net als Wietse Bosmans geen geluk in eigen dorp. Hij kwam ongelukkig ten val en nam Nijs mee tegen de vlakte. Daardoor werd de kopgroep een beetje overhoop gegooid en kwam het voor de derde plaats in een spurt tussen de snelle Fransman Mourey en de Essenaar Tom Meeusen. Tom was verrassend sneller dan de Franse kampioen en mocht mee op het podium naast de verdiende winnaar Niels Albert en Bart Wellens.
Met deze zege gaf Niels Albert een duidelijk antwoord op de kritiek van Roger De Vlaeminck die verleden week in de pers verklaarde dat Niels niet goed bezig was. “Ik ben ook blij dat zo vroeg op het seizoen de nul van het bord is want die eerste zege van een nieuw seizoen is toch altijd speciaals” zei Niels.
