Tijdens de kerst- en eindejaarsperiode hollen mensen van hier naar daar om hun laatste inkopen te doen. De recepten voor het kerstmenu liggen op het aanrecht te wachten tot de chefkok in huis in gang schiet. Stress alom!
Om even op adem te komen hebben wij voor U een mooi kerstverhaal gepubliceerd. Geniet van het verhaal over een Mechelse Koekoek en Dianneke
Over een Mechelse Koekoek en Dianneke
Op een slecht onderhouden weg in Vlaanderen hobbelde een aftandse auto over vooroorlogse kinderkoppen. Het was eind december, het miezerde en het waaide hard. De bestuurder, een veertiger die Sylvère heette, had de grootste moeite zijn rammelbak over de gladde kasseien te loodsen. Daarbij kwam dat hij gehaast was. Hij was er door zijn vrouw op uit gestuurd de kerstinkopen te doen, terwijl zij het huis aan kant probeerde te krijgen. Niet zo eenvoudig nu ook de kinderen volop van hun kerstvakantie probeerden te genieten. Ongetwijfeld zat zij nu vol ongeduld te wachten op zijn thuiskomst. Morgen zouden zijn schoonouders bij hen kerstavond komen vieren en het hing van hem af of zijn vrouw op tijd aan het kerstmaal zou kunnen beginnen.
‘Wat een weer, het zijn toch geen winters meer zoals vroeger,’ sakkerde hij terwijl hij weer bruusk aan zijn stuur draaide om een kuil te ontwijken. ‘Als dat hier maar goed afloopt op zo’n slechte weg. Ik zou beter niet luisteren naar die GPS, dan zou ik nu niet op van die binnenweggetjes moeten rijden. Daarbij, waar vind je ze nog, van die kinderkoppen, ik dacht dat ze nu wel allemaal waren opgebroken en vervangen.’
Sylvére sprak zichzelf moed in. Hoever hij nog van huis was, wist alleen zijn GPS en hij vervloekte zijn vrouw die absoluut een Mechelse koekoek van een erkende poelier wou en die ervoor gezorgd had dat hij nu hopeloos uit koers was geraakt.
‘Waar ben ik eigenlijk,’ vroeg hij zich af, ‘en dat allemaal voor een dooie kip. Kon ze nu geen diepgevroren stuk kalkoen uit de GB klaarmaken zoals iedereen met Kerstmis, nee, het moet Mechelse koekoek zijn om haar moeder te imponeren. Ik hoop dat ze er iets lekkers mee doet anders is deze helletocht helemaal voor niets geweest. Zijn schoonmoeder had niet veel vertrouwen in de kookkunsten van haar dochter en telkens haar ouders bij hen kwamen eten liep zijn schat al dagen van tevoren op de toppen van haar tenen om haar niet teleur te stellen. ‘Voor mij hoeft dat allemaal niet. Voor mij kookt ze perfect, alles smaakt even lekker, maar als haar moeder komt verandert ze plots in een stresskip. Ze steekt veel tijd en energie in een feestmaal en als dan iedereen gegeten heeft, komt zij met enkele ‘opbouwende puntjes van kritiek’ zoals ze het noemt: het vlees was niet gaar genoeg, de saus was niet genoeg gebonden en het dessert was te zoet.’ Zo prevelde Sylvère wat in zichzelf. ‘Opbouwend, misschien wel, maar bij mijn vrouw komen die puntjes als messteken binnen en nog dagenlang loopt ze dan slechtgezind rond.’
Ondertussen zorgden de motregen en de opspattende plassen ervoor dat de ruitenwissers overuren draaiden en de voorruit nog amper zicht opleverde. De ultieme put vol modder aan de kant van de weg had hij daardoor niet opgemerkt en zijn oude Citroën maakte plots slagzij. Een klap, gevolgd door vaag gekraak en een wobbelend geluid deed Sylvère het ergste vermoeden. Hij stopte en terwijl hij uitstapte verdwenen zijn schoenen meteen voor de helft in het plassenwater. Hij voelde het koude water door zijn sokken aan zijn tenen bijten. ‘Miljaarde!’ vloekte Sylvère luid toen hij zijn natte voeten opdeed en nog eens toen hij naar de schade aan zijn auto keek. Het rechtervoorwiel hing schots en scheef in de wielkas en hij hoorde nog net de laatste lucht uit de binnenband ontsnappen. ‘Wat een moment om mij in de steek te laten, Dianneke, in het hol van Pluto en met zo’n rotweer.
Benieuwd naar het verder avontuur van Sylvère. Lees dan morgen het tweede deel van het verhaal op onze website. Zeker doen!
